کتاب اخبار را دنبال نکنید

عادت این روزهای بسیاری از ما این شده که بلافاصله پس از بیدار شدن، به سراغ تلفن همراه خود رفته و اخبار روز را دنبال کنیم. با چشمانی خسته، تیترهای خبرها را می‌خوانیم و گاه به برخی مقالات نگاهی گذرا می‌اندازیم. در طول روز نیز این روند ادامه می‌یابد و با ورود اخبار منفی، اضطراب و بی‌حالی بر ما غلبه می‌کند.

اگر این توصیف برای شما آشناست، این کتاب می‌تواند راهگشای شما باشد. اعتیاد به اخبار به پدیده‌ای رایج تبدیل شده و بسیاری از ما ساعت‌ها وقت خود را صرف دنبال کردن اخبار لحظه به لحظه می‌کنیم. همانطور که خواهید دید، این عادت تاثیرات منفی بر سلامت روان و جسم ما دارد. پس چرا از اخبار دست نکشیم؟ چرا برنامه‌های خبری را حذف نکنیم، وبسایت‌های خبری را مسدود نکنیم و اشتراک روزنامه را لغو نکنیم؟ با این کار چیزی از دست نخواهیم داد و در عوض ذهنی آرام و صاف خواهیم داشت.

فرار از اخبار تقریبا غیرممکن شده است؛ چه به‌روزرسانی‌های مداوم تلفن‌های همراه، چه رادیو تاکسی‌ها و چه نمایشگرهای بزرگ فرودگاه‌ها؛ اخبار در همه جا حضور دارد و ما را دنبال می‌کند.

نویسنده از همان کودکی علاقه شدیدی به اخبار داشت. در شهر لوسرن سوئیس، در دهه هفتاد، اخبار را از طریق روزنامه‌فروش و رادیو دنبال می‌کرد. اخبار تلویزیونی و برنامه‌های سیاسی شبانه را نیز تماشا می‌کرد. اما این‌ها برای رولف دوبلی کافی نبود و در ۱۷ سالگی به شدت به اخبار معتاد شده بود. به عبارت بهتری از کودکی شیفته اخبار بود و رفته‌رفته اخبار بر تمام زندگی او سایه افکند.

دوبلی ۱۷ ساله هر شنبه در اتاق مطالعه کتابخانه لوسرن، در کنار مردان سالخورده‌ای با عینک‌های ته استکانی و کت و شلوارهای رسمی، به مطالعه روزنامه‌های آخر هفته می‌پرداخت. او با این کار آرزو داشت روزی به اندازه آن مردان سالخورده، آگاه و فرهیخته شود. دلش نمی‌خواست درگیر روزمرگی و شایعات شهر لوسرن باشد؛ او می‌خواست خود را روشنفکری جهان‌بین بداند و به همین دلیل، رویدادهای مهم جهانی مانند دیدارهای سران کشورها، بلایای طبیعی در نقاط دور افتاده و ناآرامی‌های سیاسی در گوشه و کنار دنیا برایش جذابیت داشتند.

با آغاز به کار دوبلی به عنوان مدیر مالی شرکت هواپیمایی سوئیس‌ایر (Swissair) علاقه او به مطالعه روزنامه‌ها به طور چشمگیری افزایش یافت. از آنجا که اغلب اوقات در سفرهای هوایی بود، تمام روزنامه‌هایی که در هواپیما در اختیارش قرار می‌گرفت را مطالعه می‌کرد و آن‌هایی را که فرصت خواندنشان نبود، برای مطالعه در فرصت‌های دیگر نگه می‌داشت.

با گسترش چشمگیر اینترنت در دهه 1990، عادت او به مطالعه اخبار شدت گرفت و دیگر قابل کنترل نبود. صفحه نمایش کامپیوترش، درست مثل تابلوهای اعلانات الکترونیکی تایمز اسکوئر همیشه آخرین اخبار را نمایش می‌داد. او اشتراک خبرنامه‌های روزانه روزنامه‌ها را داشت و با فعال کردن هشدارهای فوری، از هیچ خبری جا نمی‌ماند. به این ترتیب، احساس می‌کرد به تمام نقاط جهان متصل است.

یک روز، ناگهان متوجه شد دیگر نمی‌تواند روی کتاب‌ها و مقالات طولانی تمرکز کند. ذهنش بعد از خواندن چند پاراگراف خسته می‌شد و هیچ مطلبی در ذهنش نمی‌ماند. کم‌کم احساس اضطراب هم به سراغش آمد. دوبلی فهمید که حجم بالای اطلاعات او را تحت فشار قرار داده است. همه این اخبار خواندن‌ها چه سودی برایش داشت؟ آیا دانش او بیشتر شده بود؟ آیا احساس خوشحالی بیشتری می‌کرد؟ آیا قدرت تفکر او افزایش یافته بود؟ پاسخ به همه این سوالات منفی بود.