کتاب چگونه از پاندمی بعدی جلوگیری کنیم؟

یاد بگیرید که برای یک بحران چه آمادگی‌هایی لازم است

شاید فقط یک نفر بود که از همه‌گیری اوایل سال 2020 اصلاً تعجب نکرد: بیل گیتس. درواقع او سال‌هاست که سعی دارد دولت‌ها را مجبور کند که در برابر همه‌گیری احتمالی آینده کاری کنند. در سال 2015، گیتس با سخنرانی معروف خود در TED، هشدار داد که جهان برای مقابله با یک ویروس مرگبار جدید آمادگی ندارد. او حتی در آن زمان، راه‌حل را مطرح کرد و دقیقاً توضیح داد که برای آمادگی چه باید کرد.
متأسفانه تقریباً هیچ‌کس به هشدارهای او توجه نکرد. هیچ‌یک از پیشنهادهای او اجرا نشد. گیتس از بی‌توجهی مردم به این موضوع بسیار تعجب کرد. امروزه اوضاع تغییر کرده و سخنرانی TED او بیشتر از 43 میلیون بار دیده شده است؛ اما با توجه به اینکه 95 درصد این بازدیدها بعد از شروع همه‌گیری کووید بوده، دیگر خیلی دیر شده بود. اکنون که از تجربه‌های گذشته درس گرفته‌ایم، همه‌ی ما به‌خوبی از خطر واقعی یک همه‌گیری جهانی آگاه هستیم.

اما نباید مغرور شویم. آن حس فوریتی که در اوج همه‌گیری داشتیم، خیلی کم شده است؛ زیرا اکنون مردم جهان به مشکلات دیگری توجه می‌کنند. ما باید همین حالا اقدام کنیم و قبل از اینکه آخرین همه‌گیری فراموش شود، برنامه‌ای برای مقابله با همه‌گیری‌های آینده تدوین کنیم.

اجازه دهید با یک خبر امیدوارکننده شروع کنیم. اکنون که به نظر می‌رسد در حال پشت سر گذاشتن مراحل پایانی همه‌گیری کووید-۱۹ هستیم، به مدیریت بهتر شرایط در آینده خوش‌بینیم؛ زیرا اکنون تجربه داریم. اکنون می‌دانیم کشورهایی که در مواجهه با شیوع‌ بیماری‌های دیگر تجربه داشته‌اند، در طول این همه‌گیری نیز عملکرد بهتری از خود نشان دادند. در سال ۲۰۰۳، بیماری سارس در کشورهایی مانند چین، تایوان، سنگاپور و ویتنام شیوع پیدا کرد.
با شیوع کووید، همه‌ی این کشورها واکنش سریع و مؤثری نشان دادند و توانستند در مدتی بیشتر از یک سال، موارد جدید ابتلا را به‌طور موفقیت‌آمیزی کنترل کنند. بدیهی است که این کشورها رویکرد درستی را در پیش گرفته بودند. بنابراین اگر قصد داریم در آینده از خود در برابر همه‌گیری‌ها محافظت کنیم، بهترین راهکار این است که به تجربه‌ی این کشورها توجه کنیم و از آن‌ها الگو بگیریم. همانطور که مشخص شد، همه‌ی این کشورها از همان ابتدا در سه بخش عملکرد بسیار خوبی داشتند. اولین نکته این است که همه‌ی آن‌ها توانستند به‌سرعت ظرفیت آزمایش را برای بخش قابل‌توجهی از جمعیت خود زیاد کنند. دوم، همه‌ی آن‌ها سیستم‌هایی را برای شناسایی افرادی پیاده‌سازی کردند که احتمال تماس با بیماری را داشتند. و در نهایت، آن‌ها همه‌ی افرادی را که آزمایششان مثبت بود یا در معرض ویروس قرار گرفته بودند، ایزوله و قرنطینه کردند.
در مقابل، ایالات متحده در هر سه مورد با مشکل مواجه شد؛ زیرا در بهره‌گیری کامل از ظرفیت آزمایش، ناتوان بود. در مراحل اولیه کیت‌های آزمایش کم بود و آمریکا به‌سختی می‌توانست آن‌ها را تهیه کند؛ حتی با ظهور گونه‌ی اومیکرون، بسیاری از مردم همچنان به دلیل شلوغی در مراکز آزمایش، قادر به انجام آزمایش نبودند. علاوه بر این، ایالات متحده هرگز روشی متمرکز برای اولویت‌بندی آزمایش‌ها و اشتراک‌گذاری نتایج آن‌ها ایجاد نکرد. این یک فرصت ازدست‌رفته‌ی بزرگ بود.
هر شرکت نرم‌افزار باتجربه‌ای می‌توانست در صورت درخواست، به‌سرعت چنین سیستمی را طراحی کند. در عوض، ایالت‌ها و شهرها به حال خود رها شدند و این امر باعث آشفتگی و ناهماهنگی در آزمایش‌ها در سراسر کشور شد. نکته‌ی اساسی این است که باید از قبل برای انجام آزمایش در مقیاس گسترده در آینده آماده باشیم. اگر در روزهای اولیه‌ی شیوع بتوانیم بخش بزرگی از جمعیت را آزمایش کنیم، افراد مشکوک به ابتلا را قرنطینه کنیم و موارد احتمالی ورود بیماری از خارج از کشور را ردیابی کنیم، در موقعیت مناسبی برای کنترل شیوع بیماری خواهیم بود. در غیر این صورت، ممکن است برای جلوگیری از تلفات جانی فراوان، مجبور شویم محدودیت‌های نامحبوبی مانند قرنطینه را اعمال کنیم. جهان هنوز آن‌طور که باید در سیستم‌ها و ابزارهای لازم برای انجام آزمایش در مقیاس گسترده سرمایه‌گذاری نکرده است و زمان آن رسیده که این کار را انجام دهیم.