کتاب ویجر

این کتاب درباره ماجرای یکی از مفتضح‌ترین شورش‌ها در تاریخ نیروی دریایی انگلستان است.
خیلی‌ها ماجراهای شورش بر عرشه کشتی HMS (علامت His Majesty’s Ship به معنای کشتی اعلی‌حضرت است) بانتی را شنیده‌اند. شورشی در سال ۱۷۸۹ که موضوع بسیاری از کتاب‌ها و فیلم‌ها با درخشش مارلون براندو و آنتونی هاپکینز بود. در آن داستان، خدمه کشتی از دستورات نظامی اما موهن فرمانده خود به تنگ آمدند و کنترل کشتی را به دست گرفتند.
داستان ویجر اما تا آن اندازه مشهور نیست. شاید این داستان ترکیبی است از پیچیدگی، مناقشه و آبروریزی. این داستان علاوه بر شورش، شامل شیوع تیفوس و اسکوربوت، غرق شدن کشتی، تلف شدن از گرسنگی و حتی آدم‌خواری هم می‌شود؛ به همین دلیل روایت تمام جنبه‌های آن ساده نیست.
در این کتاب، روایتی از داستان یک کشتی با ۲۵۰ خدمه را می‌بینیم که تنها ۳۰ نفر از آنان نجات یافتند؛ و البته چگونگی نجات آن‌ها در عجیب‌ترین شرایط ممکن.

دیوید چیپ آرزوی کاپیتانی را در سر داشت. اما در سپتامبر ۱۷۴۰، بعد از چهل‌سال سفر در دریا، هرگز رویایش محقق نشد. اما او معاون کاپیتان HMS سنتورین شد و نفر دوم فرماندهی بر عرشه به حساب می‌آمد. سنتورین یک کشتی با ۶۰ توپ، پرچم‌دار اسکادرانی با ۵ کشتی کوچکتر به نام‌ها گلوکِستِر، سِوِرن، پیرل و ویجر و یک کشتی کوچک با تنها ۸ توپ جنگی به نام ترایال. در این اسکادران یک کشتی کوچک جاسوسی و دو کشتی تجاری هم وجود داشت. برنامه آن‌ها عبور از دماغه هورن، جنوبی‌ترین نقطه در آمریکای جنوبی، پس از آن ورود به اقیانوس آرام و ایجاد اختلال در عملیات نظامیان اسپانیایی و مسیرهای تجاری اسپانیا بود.
از سال ۱۷۳۹ بریتانیا با اسپانیا در نبردی به نام «گوشِ جان‌کوچیکه» می‌جنگید. جنگی که نامش را از یک تاجر انگلیسی می‌گرفت که گوشش توسط یک افسر اسپانیایی به اتهام قاچاق شکر، بریده شده بود. جنگ گوش جان کوچیکه، تا آن نقطه شکستی برای بریتانیا به حساب می‌آمد. اما این پیروزی به قدرت رو به افول اسپانیا کمکی نمی‌کرد. در سال ۱۷۴۰ نیروی دریایی بریتانیا هنوز به شکست دشمن امید داشت. در واقع ماموریت اسکادران، راه‌زنی و غارت یک گالیون اسپانیایی بود که می‌گفتند گنجینه‌ای عظیم را به قصد خرید ابریشم و ادویه‌های آسیایی حمل می‌کند.
یافتن خدمه برای شش کشتی نظامی کار آسانی نبود. داوطلب‌های زیادی برای مشارکت در جنگ جان کوچیکه وجود نداشت. با این حال یک گروه موسوم به گنگِ فشار، اسکله و خطوط ساحلی انگلستان را در جستجوی افراد مناسب برای جنگ جستجو کرده بودند. در فهرست سربازان اجباری، پسران شش ساله، پیرمردهای از کار افتاده و افراد معلول هم یافت می‌شد. تبهکاران، دزدان و زندانیان ربوده و به جنگ اجباری فرستاده شدند. یک دریاسالار این سپاه را «مستراح لندن» نامیده بود. در واقع خیلی از این افراد شپش هم داشتند. در آن زمان نمی‌دانستند که شپش عامل اصلی تیفوس است.
سنتورین به ۵۰۰ خدمه برای حرکت نیاز داشت. ویجر ۲۵۰ نفر می‌خواست. یکی از خدمه ویجر دریانوردی به نام جان بایرون، از معدود آدم‌های خانواده‌دار بود. کسی که بعدها پدربزرگ شاعر مشهور، لورد بایرون شد.
در ۱۸ سپتامبر ۱۷۴۰بالاخره اسکادران به فرماندهی کومودور جورج آنسون به راه افتاد. اما به محض عبور از مدیرا در پرتغال و شمال غرب آفریقا یکی از کاپیتان‌ها اعلام کرد که می‌خواهد از اسکادران جدا شود. دیوید چیپ بالاخره به رویای قدیمی خود رسید و کاپیتان شد. کشتی تحت فرماندهی او، همان کشتی کوچک بود که ترایال نام داشت. اما آنچه برای او اهمیت داشت، اندازه کشتی و تعداد توپ‌ها نبود. بلکه کلمه کاپیتان بود که قبلش از نامش می‌نشست. کاپیتان چیپ.