بسیاری معتقدند که بدترین آسیب تورم این است که اقتصاد را غیرقابل پیش‌بینی می‌کند؛ ولی به نظرم تورم یک آسیب بدتر دارد، آن هم این که تورم باعث می‌شود، اختلاف طبقاتی زیاد شود و به عبارتی بیشترین فشار تورم به فقرا وارد و فقیرها فقیرتر می‌شوند.

بگذارید با عدد و رقم صحبت کنم تا منظورم را بهتر منتقل کنم.

در خرداد ماه رکورد تورم ایران جابه‌جا شد؛ تورم نقطه‌ای ۵۲ درصد و تورم ماهانه ۱۲ درصد که در این پنج دهه بی‌سابقه بود. اما چه کسی بیشترین آسیب را از تورم دید؟

فقیرترین مردم ایران (دهک اول) ۱۹.۵ درصد و ثروتمندترین مردم ایران (دهک دهم) ۸.۴ درصد تورم داشتند.

به عبارتی سهم فقرا ۱۱ درصد تورم بیشتر از ثروتمندان بوده است.

پس همان‌طور که اعداد رو دیدید تورم باعث می‌شود که اختلاف طبقاتی بیشتر شود و فقرا درد تورم را بیشتر از ثروتمندان احساس کنند.

عموما سیاست‌های دولت برای حمایت از فقرا بیشتر به ضرر آنها ختم می‌شود؛ چون این سیاست‌ها تورم‌زا هستند و باعث می‌شود که فقرا بیشتر آسیب ببینند. (مثل افزایش حقوق ۵۷ درصدی و…)

از طرفی تورم به فقرا آسیب بیشتری می‌رساند و از طرف دیگر سیاست‌هایی وجود دارد که بیشتر به نفع ثروتمندان جامعه است؛ مانند اعتبار و وام، برای گرفتن یک وام ده میلیون تومانی باید ماه‌ها دوندگی کرد، ولی ثروتمندان با گردش مالی خوب و اعتبار به‌راحتی وام‌های چندصد میلیونی و میلیاردی دریافت می‌کنند یا مثلا سیاست‌هایی مثل مالیات هم با این مدل اجرا باز به ضرر فقرا است.

ما نظام مالیاتی عادلانه‌ای نداریم، از کارمندی که ۵ میلیون حقوق می‌گیرد، مالیات را به‌طور کامل از حقوقش کم می‌کنیم، ولی دلال و تاجری که درآمد میلیاردی دارند، هزاران راه فرار مالیاتی برای‌شان باز است.

اکثر افراد جامعه، چه ثروتمند و چه فقیر (غیر از یک عده خاص) از تورم آسیب جدی می‌بینند، اما مشکل اصلی این جاست که سیاست‌گذاری‌ غلط باعث می‌شود فقرا بیشتر از افراد جامعه تنبیه شده و روز‌به‌روز فقیرتر شوند.

نکته دردناک ماجرا این جاست که برای تورم راه‌حل وجود دارد و ما جزء معدود کشورهایی هستیم که آن را حل نکرده‌ایم.

حل نکرده‌ایم چون به الگوهای درست دنیا اعتقادی نداریم و خودمان با آزمون و خطا و شعار حمایت از فقرا و مستضعفین به دنبال از بین بردن تورم هستیم، ولی فقرا را بیشتر اذیت می‌کنیم.